bir zamanlar bir sağır adam sevmiştim...
şarkıları elleriyle dinlerdi...
duvarları takip eder, duvarlara yakın durur ve hep gülümserdi...
hayatımın en yakışıklı sessizliğiydi...
delikanlı çocuktu, burnunu kanatmadan eve dönmezdi...
içkilerin alkol oranlarını ezbere bilirdi de evin yolunu bilmezdi...
onun evi olmak için kollarına adresimi kazımak zorunda kalmıştım...
canını acıtmayan şeye ev demezdi...
avcılar tarafından öldürülen fokların son sözleriyle konuşurdu...
dilsizdi...
kimsesizdi...
bu nedenle güvenilirdi...
bana kelimelere güvenmemeyi o öğretmişti...
şarkıları - dedim ya - elleri ile dinler, gözleriyle söylerdi...
dünyayı dinlediği elleriyle bana dokunur,
her yerimi seslerle çizerdi...
bana en çok tanrıdan o bahsetmişti...
bana en çok tanrıdan o bahsetmişti...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder